Translate

Residenz


Από τα πιο επιβλητικά και ίσως το μεγαλύτερο μουσείο της Βαυαρίας. Στην καρδιά της πόλης του Μονάχου.

Ευκαιρία για ένα ταξίδι στη τέχνη του κόσμου μας σε μια χρονομηχανή που υπόσχεται να ικανοποιήσει κάθε καλλιτεχνική απαίτηση.  

Μια ισχυρή αντίθεση στο κλίμα των ημερών αλλά και δυνατή ενθύμηση της παροδικότητας. 


Το μουσείο Residenz του Μονάχου υπηρετούσε σαν την έδρα κυβερνητικών και κατοικία των δούκων της Βαυαρίας από το 1508 έως το 1918. Αυτό που άρχισε σαν κάστρο το 1385 στην βόρειο ανατολική γωνία της πόλης (Neuveste) μεταμορφώθηκε μέσα στους αιώνες σε ένα μαγικό παλάτι τα κτίρια και οι κήποι του οποίου εκτείνονται πολύ πέρα μέσα στην πόλη. Αντίστοιχη μεταμόρφωση είχαμε δει και στον Άγιο Παύλο στη Γαλλία. Ίσως ένα σημάδι της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας...

Αρχαίος ελληνικός πολιτισμός καλωσορίζει τους επισκέπτες του μουσείου

Η αρχιτεκτονική, η εσωτερική διακόσμηση και τα έργα που έχουν συλλεχθεί ποικίλουν σε χρονικές περιόδους από Αναγέννηση, μέσα από το πρώιμο Baroque και Rococo έως τη νεοκλασική περίοδο. Φέρει έτσι μαρτυριά για τη διαφορετικότητα στα γούστα και τις πολιτικές φιλοδοξίες της δυναστείας του Wittelsbach.

To κτίριο στεγάζει μια πληθώρα μουσείων και μνημείων, συντηρετέα από τη Βαυαριανή διοίκηση αυτόνομων κτιρίων της πολιτείας. Φιλοξενεί επίσης... κήπους, λίμνες, θησαυρούς, θέατρο, εκκλησίες όπως και πολιτιστικά κέντρα. Στο σύνολό του αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία της Βαυαρίας. 




Η θάλασσα θρηνεί τα χιλιάδες χαμένα της όστρακα,
 που κοσμούν με εξονυχιστική λεπτομέρεια τις πρώτες αίθουσες  του μουσείου.





Προχωράμε σε ένα από τα πιο γνώριμα σημεία του μουσείου. 


Αntiquarium


Το δωμάτιο αυτό είναι το παλαιότερο στο Residenz. Έχει μήκος 66 μέτρων με αφειδή αναγεννησιακή εσωτερική διακόσμηση. Ο δούκας Albrecht o 5oς το σχημάτισε από το 1568 έως το 1571 με συλλογές από γλυπτά αντίκες από τις οποίες πήρε και το όνομα το δωμάτιο σαν Antiqurium. 


Εν συνεχεία από το 1581 έως το 1600 οι διάδοχοί του μετέτρεψαν το Antiquarium σε αίθουσα δεξίωσης και τοποθέτησαν και ένα τζάκι στο βάθος. 

 πίνακας που πιθανότατα απεικονίζει την Σοφία.



Οι ζωγραφιές στους τείχους και την οροφή λέγεται ότι χρονολογούνται σε αυτή την  περίοδο της αλλαγής του δωματίου σε αίθουσα δεξίωσης. 



 Four Greys room


 Ζωντανά χρώματα αποδίδουν τις κραυγές από τις εμπόλεμες απεικονίσεις.





 Πίνακας στην οροφή του βασιλικού σαλονιού.  



Τμήμα από buduoir φτιαγμένο ολάκερο από φίλντισι.





Μετά από τις βίαιες πολεμικές απεικονίσεις, το ιδρωμένο βλέμμα της αγρότισσας έρχεται να συνεφέρει  το καταπιεσμένο  χαμόγελο στο πρόσωπό μας.






Για να επαναφέρουν πλήρως τη γαλήνη οι δυο κινέζοι μοναχοί με την εκκωφαντικά σιωπηλή τους ενατένιση...
Η ηρεμία κρατά για λίγο μετά την ανατριχιαστικά επιβλητική είσοδο στο βασιλικό σαλόνι...





Επιτέλους και ένας γάμος, λίγη τρυφερότητα,  μια πραγματική αντίθεση στο πολεμοχαρές  περιβάλλον των υπόλοιπων έργων.


Και φυσικά μετά το γάμο ακολουθεί και το γλέντι...





Ο υπέροχος διάδρομος Theatine


Παρουσίες αγγέλων και αγίων προστατεύουν το χώρο.


Οι προσευχές των απεικονισμένων με τις πρώτες αχτίδες του ηλίου αγγίζουν τις καρδιές  των βιαστικών επισκεπτών.


To στολισμένο παρεκκλήσι Reiche Kapelle

 Αφιερωμένο στη λατρεία του  Δούκα Μαξιμιλιανού του 1ου και της συζύγου του το 1607. Το ιδιωτικό μέρος λατρείας του όπου φυλάσσονταν και τα λείψανά του.

Η πίστη της σύνδεσης των αγίων με τα λείψανά τους, στο ότι αποτελούσαν δηλαδή τη γέφυρα ανθρώπου με Θεό και δίδοντας σε αυτά θαυματουργές δυνάμεις, το παρεκκλήσι Reiche Kapelle αποτέλεσε  το πνευματικό κέντρο ολόκληρου του Residenz. 


O στολισμός του υποστηρίζει υλικά την άποψη αυτή με τον πιο πομπώδη τρόπο. 





Η λεπτομέρεια φτάνει στο βαθμό ενόχλησης λαμβάνοντας υπόψη τις τωρινές αλλά και τις τότε κοινωνικές αντιθέσεις.

Όπως φαίνεται και παρακάτω στο Reiche Zimmer.



 Η κρεβατοκάμαρα δεξιά, από έγγραφα αποκαλύφθηκε ότι ήταν μόνο για τα μάτια -με ρητή οδηγία- και όχι για    χαλάρωση όπως θα περίμενε κανείς.

H gallery των προγόνων ή το γενεαλογικό δένδρο. 
Πάνω από 100 πορτρέτα των μελών της οικογένειας Wittelsbach βρίσκονται στην γκαλερί αυτή με ιδιαίτερη έμφαση στις σχέσεις των μελών στη δυναστεία.













Στο τέλος του διαδρόμου είναι η πορσελάνινη θυρίδα που βρίσκονταν αμέτρητοι θησαυροί.

Σκέψεις...


Παροδικότητα σε όλο της μεγαλείο. 
Ότι απέμεινε ένα φωτιστικό στο σκοτάδι της δοξασίας της ύλης.



                   Παρατηρήσαμε κάποιους που πιθανόν να είχαν τις ίδιες σκέψεις και απαρνήθηκαν τα φανταχτερά χρώματα, ανταλλάσοντάς τα με βαθιά περισυλλογή.  Πόσο τελικά άδεια μπορεί να γίνει η ζωή μας.     Πως επιπλώνουμε άραγε την καθημερινότητά μας. Αλήθεια τι θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας μετά από αυτό το "ταξίδι"....

Την ίδια στιγμή οι περισσότεροι έσπευσαν να δοκιμάσουν τις  λαχταριστές λιχουδιές που βρίσκονταν στη μικρή Χριστουγεννιάτικη αγορά στον κήπο. 





 Κλείνουν οι πόρτες και η εντολή είναι να βγούμε από το κτίριο.

Ευκαιρία για λίγη εξερεύνηση στα περίχωρα...

                      Η επιβλητική είσοδος που καλωσορίζει τους επισκέπτες στον ιδιαίτερο κήπο ακριβώς δίπλα από το κτίριο. Τις ημέρες των γιορτών ο κόσμος προτιμά την πιο θορυβώδη είσοδο δεξιά 




O κήπος χρονολογείται από την εποχή της εξουσίας του Μαξιμιλιανού του 1ου. Ιδιαίτερα ελκυστική η είσοδος με την αψίδα που συναντήσαμε παραπάνω η οποία προστέθηκε από τον Leo von Klenze στις αρχές του 19ου αιώνα προκειμένου να δημιουργήσει ένα αρχιτεκτονικό σύνδεσμο μεταξύ του παλατιού Residenz και της νεόκτιστης Ludwigstrasse. 






Αρκετά το διασκεδάσαμε...


Οι πόρτες κλείνουν, και μαζί τους, ακόμη ένας περίπατος στην τέχνη και την σκέψη.


                                                                                                                                                                                            Δεκέμβριος 2009


Aκολουθήστε τη παρέα μας με ένα Like στο Facebook ή αφήστε ένα σχόλιο παρακάτω. Η γνώμη σας μετράει.